Boventallig
Vandaag hebben Jan Willem en ik een uitermate prettig gesprek gehad met Hans du Prie, één van de bestuurders van Horizon. Dat had natuurlijk veel eerder moeten gebeuren maar door alle drukke agenda’s en de vakantieperiode, was het er niet van gekomen. Het gesprek is de nasleep van de veelgelezen en gedeelde blog ‘Boventallig‘. Voor ons destijds een noodkreet nadat we plompverloren de mededeling kregen dat de afdeling projectgezinnen gesloten zou worden. Voor Horizon, die dit besluit genomen had, een onverwachte en onaangename manier om in het nieuws te komen. Hoewel we in de afgelopen maanden al wel in gesprek zijn geweest met onze directe leidinggevende, was het goed om vandaag samen met de persvoorlichter en Hans du Prie terug te blikken en vooruit te kijken.
Regisseur van je eigen bestaan
De slogan van Horizon is al jaren: ‘Regisseur van je eigen bestaan’. Jongeren, hun ouders en natuurlijk ook de medewerkers worden gestimuleerd om verantwoordelijkheid te nemen voor het leven, keuzes te maken waardoor je verder kunt komen en zelf initiatief te nemen in plaats van af te wachten. De eerste dagen nadat we gehoord hadden dat we onze baan zouden kwijtraken en er aan alle kanten onduidelijkheid was over wat er met de kinderen zou gaan gebeuren voelden we ons alles behalve regisseur van ons eigen bestaan. Emoties hadden de overhand, er leek voor ons besloten te zijn, we hadden geen enkele stem gehad in het proces en het overkwam ons. Vandaar ook mijn emotionele blog, waar duizenden reacties op kwamen en die door allerlei media opgepikt werd.
Vluchten, vechten of verstijven
Bij een ingrijpende gebeurtenis, een schok, trauma, ongeval of plotseling overlijden gaan we automatisch in de overlevingsmodus. We noemen het ook wel ‘het reptielenbrein’. De reacties kunnen per persoon verschillend zijn. De één gaat vechten, de ander vlucht en weer een ander verstijft (ook wel ‘voor dood liggen’ genoemd). Het is een reactie waar we in eerste instantie geen sturing aan kunnen geven. Dat kan weer als we de eerste schok te boven zijn. Ik merkte bij mezelf dat mijn eerste reactie op het nieuws dat de afdeling zou ophouden te bestaan er één was van vechten: Dit kon niet waar zijn, onmogelijk om zo’n afdeling te sluiten! Het gaat om kinderen die immens kwetsbaar zijn! Als een leeuwin zette ik mijn relaas op papier: Wij vechten voor de kinderen. Dat sloeg aan en vond gehoor. De blog werd ruim 19.000 keer gedeeld en zo’n 200.000 keer gelezen.
Gevolgen van politieke beslissingen
In de loop van de weken begonnen we weer vooruit te kijken en gingen we aan de slag met de toekomst. We namen contact op met diverse instanties en zijn inmiddels volop in het traject bij de Driestroom. Het is ons, zeker ook na vanmorgen, weer duidelijk geworden hoe instellingen als Horizon afhankelijk zijn van politieke besluiten die worden genomen. Ergens in den Haag wordt een plan bedacht en wat uiteindelijk op de werkvloer de schade is, daar wordt niet naar gekeken. De Jeugdzorg is op zijn kop gezet, waar op zich ook hele goede kanten aan zitten, de instellingen zitten met hun handen in het haar. Ze moeten enorm bezuinigen, maar ook nog eens de hulpverlening anders inrichten en omgooien. Het is een onmogelijke opdracht en als instellingen aan de bel trekken dan is er opeens niemand van de verantwoordelijke regering thuis.
Opgelucht
Het gesprek van vanmorgen heeft de lucht bij ons, en ook bij Horizon, geklaard. Het was prettig om elkaar in de ogen te kunnen kijken en dingen te kunnen uitspreken. Natuurlijk blijft het pijnlijke kwestie wat ons en onze collega’s overkomen is, en is er lang niet voor al onze collega’s een oplossing in zicht zoals de onze. Dat er dingen niet goed zijn gegaan en dat de manier waarop mededelingen zijn gedaan en hoe het personeel opgevangen is niet de schoonheidsprijs verdiende werd ook benoemd.
Het was in ieder geval mooi om te constateren dat het bij de bestuurder van Horizon niet om kille cijfers of producten gaat maar om de jongeren en kinderen. Dat is hoe we Hans du Prie ook altijd hebben meegemaakt, de directeur die al zijn pupillen (en dat waren er echt heel erg veel) bij naam kende, en wist wat er speelde op de werkvloer. We maken ons allebei zorgen om de ontwikkelingen en de toekomst van een generatie jongeren met complexe problemen die nergens plaatsbaar meer lijkt. Er wordt veel te laat ingegrepen en het wachten is op een volgend (familie)drama waarna er hopelijk ook bij de politiek een lampje gaat branden en er actie wordt ondernomen.
Gezamenlijke toekomst
Het is ons duidelijk: We gaan er allemaal voor. Horizon met zijn mogelijkheden en wij met onze mogelijkheden. We gaan elkaar in de toekomst tegen komen en nodig hebben. Misschien dat er straks bij ons dat ene plekje is waar ze bij Horizon met een kind zitten dat nergens heen kan. Misschien komen er nieuwe vormen van hulp waarbij kinderen voor behandeling naar Horizon kunnen, maar kunnen wonen bij ons. Bij ons bruist het alweer van de ideeën en we gaan ervoor. Wie weet wat we allemaal nog kunnen opzetten de komende jaren. We zijn tenslotte regisseur van ons eigen bestaan en hebben straks de vrijheid om zelf de grote lijnen uit te zetten. We hebben er zin in!